Hoe krachtig is dit samen met Toine

geschreven door Jac de Bruijn
bestuurder Prisma

Ik zie altijd het verbaasd opkijkende gezicht van Toine.
Hij woont inmiddels meer dan 80 jaar bij ‘ons’.
Het is niet alleen zijn thuis: niet alleen van en voor hem en niet alleen een thuis.
De zorg maakt in het groot een beweging die in het klein niet snapbaar is.
Zeker niet voor mensen met een beperking.
Toine’s blik is in dat opzicht sprekend.
‘We’ (prisma), en ‘we’ (bewoners), zitten er dus verschillend in.
Het bijzondere is dat we elkaar ontmoeten binnen een idee van wat we zorg noemen.
Dat is een vooral een geformaliseerde ontmoeting.
Niet zelden strak gereguleerd en beladen met administratie.
Er gebeurt tegelijk iets anders.
In de ontmoetingen in onze kapel van Franciscus ontdekken we steeds weer en vooral hoe menselijkheid de zorg binnen kruipt.
Deze ontmoetingen zetten ons steeds weer op het andere been.
Dat gebeurt gaandeweg, in betekenissen die we delen.
We bouwen op die plek aan
en in rituelen aan
​een zorg die er toe doet: in het klein, hier en nu, heel concreet.
Zo wordt het tegelijk een plek van ongeplande momenten van geraakt worden.
Dat heeft het bouwritueel in zich: je loopt risico als je aan die ontmoetingen deelneemt.
Die rituelen zijn als steentjes in een meer - ze rimpelen uit in de breedte van de zorg!
Zo bedoelen we het wellicht het meest:
een bouwritueel van de kapel van Franciscus dat ons niet onberoerd laat.
Hoe krachtig is dit samen met Toine.
Daar ben ik nog het meest van onder de indruk.  
​Zo houdt Franciscus me toch bij de les, denk ik dan.

Jac de Bruijn

​