Marianne kwam bij me op de koffie.
Ze vertelde over haar bijzondere werkplek die ze onlangs heeft moeten verlaten: het Artuarium, het oude mortuarium van het GZG ziekenhuis waar ze 7 jaar in heeft gewerkt samen met Bart van Dongen, Ad Grooten en andere kunstenaars en muzikanten. Ze was vooral heel dankbaar dat ze die werkplek heeft mogen gebruiken.

"Is dat niet iets voor een bouwritueel ?" vroeg ze me.
Ik vroeg haar wat zij zelf daarin zou willen.
"Nou nee hoor, niks voor mij; ik heb niks met bouwrituelen".
O..zei ik
"Maar misschien wel iets voor de nieuwe eigenaar? opperde Marianne vervolgens.
Ze vertelde dat ze een tijdje terug een man met een hond had zien rondlopen rondom het Artuarium.
Die had ze spontaan aangesproken. Haar vermoeden klopte; hij bleek inderdaad de nieuwe eigenaar.
Een leuke vent die zijn hart liet spreken en opbiechtte dat hij het zo erg vond voor Marianne en de anderen dat ze eruit moesten. "Nou! dan is het voor mij helemaal goed," had ze er spontaan uitgefloept. Het deed haar nml. heel goed om dit van hem te horen. Marianne had in al die 7 jaar een hele sterke band met het oude mortuariumgebouw. Vanaf het eerste moment al voelde ze de goede energie. Ze opende zich voor haar "voorgangers" en voelde er zich zelfs door omringd, in een positieve zin. Ze heeft er heerlijk in kunnen werken met een mooie expositieruimte erbij. Het was dan ook een oprechte zorg van haar; "als het maar leuke mensen zijn, die nieuwe eigenaren." En zo bleek het ook te zijn; met z'n tweeën hebben ze de ontmoeting voortgezet in het Artuarium en samen een flesje wijn gedronken.

O.. zei ik weer
Dit is een ontroerend mooi bouwritueel! Hierdoor kan met een gerust hart  nml de overgang gemaakt worden naar een nieuwe bestemming.

• Alles gezegd is wat nog gezegd moest worden
• De "oude" hoeders zijn ge-eerd 
• De draagkracht is voelbaar
• Het oude is losgelaten 

Een glimlach van herkenning was haar antwoord.