Vakwerkhuisje; Openhuis 12 sept 2015

Dit vakwerkhuisje staat op het terrein van rugbyclub The Dukes in Den Bosch. 
In 2013 werd onze zoon Tom lid van deze boeiende vereniging. In datzelfde seizoen zijn ze verhuisd naar een nieuw clubhuis. 100 meter verderop. Ik heb de organisatie geprobeerd te verleiden dit momentum aan te grijpen voor een waardig afscheid van het oude clubhuis met de kleedkamers. 
De aandacht van de organisatie verschoof volledig naar het nieuwe pand. En nog steeds. Het vakwerkhuisje werd in de 1,5 jaar die daar op volgden gebruikt als stroom voorziening voor de aanbouw van de parkeergarage. Het werd beschadigd en beklad door onbekenden die wrsch dachten dat dit gebouw niemands eigendom is, niemands aandacht heeft. 

Toen deze zomer 2015 de naastgelegen parkeergarage St. Jan aan de Hekellaan gereed kwam heeft de gemeente 's Hertogenbosch de begroeiing weggehaald zodat er een opening is gemaakt naar het ondiepe meertje wat is ontstaan bovenop de parkeergarage. Ook hebben ze het huisje geschilderd, zodat het weer fraaier oogt. Er zijn plannen om het op de monumentenlijst te zetten. De rugbyclub mag het huisje nu gebruiken als opslag.

Nu heb ik van het bestuur van The Dukes de sleutel gekregen om as zaterdag 12 september hier een openhuis te organiseren. Peer Reede en ik gaan de verhalen, de indrukken, de zorgen die er leven en de herinneringen verzamelen. Herinneringen aan haar oude functie als kleedkamer van het eerste team, of zelfs aan de tijd daarvoor toen het vakwerkhuisje diende als kleedkamer tijdens sportactiviteiten van de meisjesschool.

Ter voorbereiding van deze verkenning hebben Bettina Poels, Jacqueline van den Eerenbeemt , Margriet Vloet en ik ons verdiept in het gebouw. We hebben op een avond alle tijd genomen  om er omheen te lopen en er een lange tijd in te verblijven. Al onze zintuigen wagen wijd opengezet. Er was geen licht. We hadden een kaars meegenomen. De deur moest wel open blijven, anders voelde het te beklemmend. Het huisje is van binnen helemaal dichtgemetseld. Dus die opvallende luiken kunnen momenteel niet eens open. Ons oog viel op het afvoerputje. We ontdekten dat het gebouw in een kwetsbare staat verkeerd. Als een kind die beide ouders verliest en bestemmingsloos rond doolt en niemand die zich over het kind ontfermd. 
Het maakt dat ik het huisje eerst ga poetsen, verlichting aansteek en een warm sfeertje ga creëren waarna zaterdag de nieuwsgierige en betrokken mensen een voor een naar binnen kunnen gaan. Op de tegels kunnen ze hun gedachten achterlaten. We merken wel of het haar goed doet en of daar echt een opening uit gaat ontstaan. 

Waar we nu aan denken is een opvolgend 40 dagen bouwritueel, uitgevoerd door jongeren (buitenschoolse educatie) onder begeleiding van Toon Iding en mijzelf. Met de bevlogen inspiratie van Matthijs Bosman. Waardoor de generatie van de toekomst zelf het sentiment van de plek gaat ontdekken, door goed te luisteren en een creatieve interactie aan te gaan met alle informatiedragers over het gebouw. Om van daaruit een visie te ontwikkelen op de toekomst. Zodat het vakwerkhuisje uiteindelijk weer dienstbaar kan zijn aan haar omgeving, zoals bedoeld. 

Wij beginnen iig morgen. Peer legt morgen de indrukken vast op beeld.  Hou de blog in de gaten voor een verslag van de eerste bevindingen.


Imke
[email protected]
0621824917

---